Chapter 04

Moja miłości...

                Objął go.

                Przytulił.

                Po prostu.

                Ręka szczypała i piekła.

                Lecz nie poluzował uścisku.

                Niall objął go w pasie. Z całych sił. Przyległ do niego, szukając pocieszenia.

                To, czego chciał Zayn, miał właśnie tutaj. Przedtem całe noce i dnie przeszukiwał świat, próbując odnaleźć to, co miał na wyciągnięcie ręki.

                Chciał go pocałować.

                Musnąć jedynie delikatne usta.

                Poczuć ich smak.

                Zatracił się w fantazji, ale nie zrobił tego. Było za wcześnie.

                I choć ten moment mógł nigdy nie nadejść, musiał uzbroić się w cierpliwość. Wieczność jest długa.

                Nie wiedział wtedy, że tak bardzo.

                Póki co, był przyjacielem.

                I za każdym razem, gdy ukochany krzyknie, gdy upadnie i nie będzie w stanie wstać, ponieważ będzie zbyt ciężko, gdy przyjaciół, na których polegał, nie będzie w pobliżu - poczuje smak jego miłości.

                Blondyn odsunął się i zlustrował wzrokiem towarzysza.

                Coś w nim umarło. I nie mógł tego odzyskać.

                Zayn był jedyną nadzieją na jutro. Nadzieją, że kiedyś wyprostuje się, otrzepie.

                I kiedyś będzie w stanie go pokochać.

                Tak, jak on kocha jego.

- Tak wiele dni minęło odkąd mnie opuściła. Znów muszę zacząć żyć. Pomożesz mi? - najdłuższa wypowiedź chłopaka brzmiała mniej więcej tak.

                Mulat spojrzał na niego zaskoczony.

                Jednak w momencie, w którym pomiędzy ogromem płynnego błękitu na kształt bezchmurnego nieba jakim były jego oczy, dostrzegł zaufanie, powiedział:

- Zawsze.

                Odwrócił się i znów zasiadł przy stole. Wziął do ręki łyżkę i zaczął jeść.

                Przychodziło mu to z trudem, ale robił to dla niego.

                A ekscytacja Zayna rosła z każdą włożoną do ust porcją.

                Powoli odzyskiwał przyjaciela.

               

                Następnego dnia poprosił go, żeby zabrał go tam.

                W miejsce, w którym mieszkał.

                W miejsce, w którym to zrobił.

                Zayn niechętnie przystanął na propozycję.

                Wsiedli do samochodu i zawiózł go.

                Zaparkowali na podjeździe. Siedział jeszcze przez chwilę na miejscu pasażera. Zerknął na Zayna, doszukując się w jego wzroku aprobaty, ale nie znalazł jej tam.

                Bo Zayn bał się.

                Bał się, że z jedną chwilą wszystko, co budował przez ostatnie dni, obróci się w gruzy.

                Strach, że znów go straci paraliżował go.

                Na wspomnienie ciszy dostawał dreszczy, a do oczu napływały mu łzy.

                Nie chciał być sam.

                Nigdy więcej.

                Niall wstał. Wyszedł z pojazdu.

                Wspiął się po schodkach i przekręciwszy klucz w zamku, otworzył drzwi.

                Kilka głębokich oddechów nie pomogło - panika ogarniała jego ciało, wiedział, że nie poradzi sobie sam. Odwrócił się zatem i zerknął niepewnie na przyjaciela, który zrozumiał jego przekaz bez słów.

                Zniknęli za drzwiami budynku.

                Lecz w środku wcale nie było lepiej. Ktoś tam posprzątał - najprawdopodobniej ona. Wszystko wydawało się tak sterylnie czyste, poukładane, jakby nikt wcześniej tam nie mieszkał.

                I to bolało blondyna najbardziej.

                Nie miał punktu zaczepienia.

                Brakowało dowodu, że kiedykolwiek istniał ktoś taki, jak Rosie Sullivan.

                Jego kości drętwiały.

                Gdy przekroczył próg biblioteczki, trząsł się z napięcia.

                Drżał, wspominając.

                Pogładził palcem oparcie fotela, w którym zwykła siadywać. Mimowolnie zahaczył łydką o wystający podnóżek.

                Nie wyczuwał wszędzie jej obecności, jak w dniu, w którym strzelił.

                Nie oddychał jej zapachem.

                Na półkę z książkami spojrzawszy, dostrzegł, że jedna z nich wystaje minimalnie.

                "Ręka mistrza" Stephena Kinga.

                Chwycił ją w dłonie.

                Po chwili spadła na ziemię, a w jego ręce pozostał jedynie świstek, który w niej znalazł.

                I wszystko wróciło.

               

zostaw swoją samotność daleko...