Chapter 03

                ... Lie down, you know it's easy

                Jego łzy poczęły być  jak maki.

                Upstrzyły jego twarz, jak maki upstrzyły łąkę.

                Rozpacz ta była straszna.

                Początkowo był zaskoczony. Rozejrzał się po sali, przeskakując wzrokiem z kąta w kąt. Otworzył szeroko oczy oraz usta.

                Zachłysnął się zaczerpniętym powietrzem.

                Milczał, aż w końcu odezwał się prawie niesłyszalnie:

- Myślałem, że umarłem...

                Następnie jego twarz wykrzywił grymas bólu. I zapłakał.

                Zakrył się dłońmi. Zayn naprawdę chciał mu pomóc. Próbował go pocieszać, głaskać, jednak na nic się to nie zdało.

                Łkał.

                Szlochał.

                Kwilił.

                Jego słowa zawisły ciężko w powietrzu.

                Straszny spazm targnął jego ciałem, a on nie był w stanie nad nim zapanować. Przeniósł się do pozycji siedzącej bardzo gwałtownie, a w środku Zayna coś drgnęło. Blondyn ścisnął dłońmi swój brzuch, który na chwilę odwrócił jego uwagę od psychicznego zatracenia.

                Na opatrunku jednak nie pojawiła się krew. Ból zelżał. Szwy były mocne.

                Zacisnął pięści. Kostki jego dłoni połyskiwały bielą.

                Wpił palce w kolana. Zacisnął powieki, by zatamować łzy.

                Mulat niepewnie wyciągnął dłoń, jakby chciał poklepać go po ramieniu, ale się powstrzymał. Zamiast tego przytulił go całym ciałem i pozwolił przyjacielowi schować twarz w zgłębieniu swojego obojczyka.

                Trzymali się tej chwili z całych sił. Jednak, by scena ta odgrywała się w innej scenerii, pragnął tylko jeden z nich.

                Kiedy półtora tygodnia później Zayn zabrał niedoszłego samobójcę do siebie, jego nastrój niewiele się zmienił.

                Już nie płakał.

                Jednak spoglądał gdzieś w bok spojrzeniem tak pustym i wypranym z emocji, że nawet Bóg przestraszyłby się go.

                I nie odzywał się.

                Przestał mówić.

                Od półtora tygodnia milczał jak posąg.

                Ostatnimi słowami, jakie wypowiedział, były:

- Zostaw mnie samego.

                Zayn odwrócił się i wyszedł z pokoju. Jakby niewidzialne dłonie wypchnęły go na zewnątrz. A kiedy oddychał już świeżym powietrzem, pod wpływem impulsu, kopnął najbliższą ścianę.

                Stopa zabolała.

                Osunął się na ziemię, dotykając muru. Ukrył twarz w dłoniach, a bezsilność przerosła go.

                Potrzebował kilkunastu minut, by wrócić tam i z uporem pozostać na miejscu.

                A teraz wiózł przyjaciela do swojego mieszkania.

                Nie chciał zostawiać go w domu, należącym niegdyś do niej i do niego.

                Nikt nie posprzątał zaschniętych plam krwi pozostałych na panelach.

                Czymże to było w porównaniu z wspomnieniem jej obecności w każdym kącie? Z zapachem jej perfum, dochodzącym z łazienki? Z kubkiem po kawie, na którym odcisnęły się ślady jej szminki?

                Niczym.

                No właśnie.

                Gdy byli już w domu, postawił przed nim talerz ciepłej zupy. Poprosił go by zjadł. Nie doczekał się reakcji.

                Poprosił znowu.

                Brak odzewu.

                Zażądał.

                Niall tylko pokręcił głową.

- To nie! - wrzasnął tak głośno, że przestraszył tym krzykiem samego siebie.

                Kipiał wściekłością.

                Bezradnością.

                Uderzył pięścią w najbliższą twardą powierzchnię, jaką napotkał - gablotę ze starą, wiktoriańską zastawą, oddzieloną grubym szkłem.

                To zabrało chwilę. Aby ustabilizować rozdygotane kości.

                Emocje ustąpiły.

                Z dłoni krew lała się strumieniem, zataczając ścieżki na jego dłoni i skapując na podłogę.

                Po raz pierwszy ujrzał emocję na twarzy ukochanego.

                Blondyn skoczył na równe nogi. Podbiegł do niego.

                A otępiały Zayn tylko przyglądał się następującym po sobie wydarzeniom.

                Złapał jego przegub. Pociągnął za sobą do łazienki.

                Mulat zbladł, gdy delikatnymi ruchami przyjaciel wyciągał z jego dłoni szklane odłamki.

                Za każdym razem, gdy na niego spoglądał widział całe cierpienie, które rozdzierało jego wnętrze.

                Ból i tęsknota.

                Gdy ręka była już zabandażowana, przyjrzał jej się.

                Powoli podniósł wzrok i dostrzegł, że w kącikach oczu Nialla widnieją łzy.

- Słyszałem, co mówiłeś do mnie w szpitalu, Zayn - wyszeptał.

               

               

like we did it all summer long....