Chapter 02

and I couldn't stop crying...       

               

                Zasnął na krześle obok jego łóżka. Już trzecią noc spędził właśnie tam.

                Praktycznie nie wychodził stamtąd. Jedyną trasą, którą pokonywał była ta ze szpitalnego bufetu do pokoju jego ukochanego.

                Jeszcze łazienka. Co jakiś czas musiał załatwiać potrzeby filozoficzne.

                Rano, włosy umył pod kranem. Przy użyciu mydła.

                Wyglądał jak wrak człowieka.

                To się nie liczyło.

                Zasiadł ponownie przy jego boku. Wziął do ręki miskę ze szpitalną owsianką, którą dobroduszna salowa postanowiła mu podarować. Zanurzył łyżkę w białawej breji, która, o dziwo, pachniała przyzwoicie.

                Teraz był spokojny.

                Czasem, w napadach bezsilnej wściekłości, rzewnie płakał, szarpiąc jednocześnie kołdrę przyjaciela. Błagał, by ten obudził się, by na niego spojrzał.

                Kopał i uderzał pięściami w różne przedmioty.

                Raz wyszedł na dwór, by przewietrzyć mózg, ale w połowie korytarza opamiętał się i zawrócił.

                Bał się, że gdy Niall się obudzi, jego nie będzie przy jego boku.

                To się nie mogło zdarzyć.

                Więc skupiał się na błahych czynnościach.

                I mówił do niego. To go uspokajało.

- Całkiem niezła ta owsianka, wiesz? Jeśli na nią nie patrzysz, to da się zjeść.

                Albo:

- Czemu to robisz? - zapytał szorstko - Co ona ci zrobiła?

                Gdzieś daleko, słońce wstało. Wypłynęło przez horyzont. Poczuł uderzenie gorąca w gardle, jakby w środku niego zapadła ciemność.

                To trzeci dzień. Nie obudził się trzeci dzień.

                Rozpłakał się. Płakał nad sobą, nad Niall'em. Nie wiedział czemu. Pracował w hospicjum. Ludzie nieraz umierali na jego oczach. A teraz czuł się tak, jakby na nowo musiał uporać się ze śmiercią matki.

                I to było nie do zniesienia.

                Nawet wspomnienie o zmarłej mamie nie rozproszyło ponurych myśli. Stało się tylko jeszcze jednym źródłem koszmarnego bólu.

                Jeżeli blondyn umrze, on się zabije.

                Bezapelacyjnie.

                Oczekiwanie miało posmak strachu.

                Zjadł śniadanie do końca, a miseczkę odłożył na parapet.

- Najadłem się - mruknął.

                Odgarnął włosy z czoła chłopaka. Jeszcze raz, kolejny raz przyjrzał się jego obliczu. Nachylił się i delikatnie pocałował go w czubek nosa.

                Mógł go swobodnie dotykać.

                Chociaż tyle.

                 Mimo że on nie oddawał jego czułości.

                Nieruchome palce chłopaka splótł ze swoimi. Spuścił wzrok i wyobraził sobie, że to dzieje się w zupełnie innej rzeczywistości.

                Siedzieli na trawie. Pod jabłonią, spożywając zerwane przed momentem dorodne owoce. Nieśmiało dotknął dłoni chłopaka i wstrzymał oddech, oczekując reakcji.

                Popatrzył nań zdziwiony. Przez moment utonął w bezbrzeżnych błękitach, niczym ocean. Niall uśmiechnął się.

                Powoli.

                By następnie centymetry przestały ich dzielić, a słodycz ust połączyła się.

                Westchnął przeciągle.

                Znów byli w szpitalu. W zimnej sali.

                Otoczeni niepewnością, smutkiem, żalem.

                O tym wolał nie myśleć.

                Podniósł wzrok i dokonał zadziwiającego odkrycia.

                Serce rozszarpało mu pierś, zabrakło tchu. Dłońmi kurczowo złapał się krzesła.

                Był. Przytomny.

                Niall spojrzał na niego. W jego oczach błysnęło zaskoczenie.

... something was missing!

________________________________

Całe to opowiadanie dedykowane jest Souris.

Bo moje życie to totalny rozpierdol, a ona jest tym kleistym czymś, które trzyma je razem.