Chapter 01

My heart, you have found peace...

                Nigdy mu tego nie wybaczył. Kiedy zadzwonił telefon i przekazano mu straszne wieści, natychmiast pojechał do szpitala. Łamiąc kilkanaście przepisów drogowych, dotarł tam szybko.

                Zależało mu na czasie. Kiedy winda nie przyjeżdżała - pobiegł schodami.

                Nadaremnie. I tak przyszło mu spędzić trzy godziny przed salą operacyjną. Chodził od ściany do ściany. Siedział na plastikowych krzesełkach. Czasem pochlipywał. Wyrywał sobie włosy ze zniecierpliwienia.

                Był tam sam - to go zdziwiło. Przecież do niego zadzwoniła. A teraz nie pojawiła się. Nie był głupcem, wiedział, co ten fakt zwiastował. Wytłumaczenie to jednak pozostawało irracjonalne.

                Kimże był on dla niej, a ona dla niego?

                Wszystkim.

                A korytarz ział pustką.

                Jednak to ona wykonała telefon! Jej głos był zdenerwowany, przejęty!

                Ale korytarz ciągle ział pustką.

                Właściwie... co z tego?

                Pojawił się on. Czasem odrzucany, zapominany. Ale zawsze wierny. Z boku, w cieniu.

                Cierpliwy.

                Byli tylko przyjaciółmi. Czasem przychodził do nich na obiad. Wpadał na kawę. Czasem wychodził gdzieś tylko z nim.

                Codziennie spotykał go na uczelni.

                Cóż... nastał czerwiec. A więc i okazji do ukradkowych spojrzeń w jego kierunku było mniej.

                Jego cierpliwość nie była nieograniczona. Skończyła się właśnie wtedy.

                Jeżeli umrze ten, na którego zawsze czekał...

                ... Nie, nie potrafił sobie tego wyobrazić.

                Jeśli jednak choćby nikłe tchnienie życia pozostanie w jego ciele - zrobi wszystko, by pomóc mu je zachować.

                Tlen ponoć był ważniejszy niż miłość. Co jeśli miłość była tlenem, a tlen miłością?

                Skomplikowana sprawa...

                Nieważne.

                Bo drzwi otworzono.

                Wywieziono go.

                Przykryty jedynie od pasa w dół białym materiałem. Wyglądał jak anioł. Jego ręce spoczywały na kołdrze. Kruche, nieruchome, blade.

                Otaczał go sztab specjalistów. Anestazjolodzy, chirurdzy, pielęgniarki.

                Przez chwilę biegł obok nich. Zapytał, co się stało, ale nie uzyskał odpowiedzi. Zawieźli go do jakiejś sali, ale chłopakowi drzwi przed nosem zatrzasnęli.

                Ach tak.

                OIOM.

                Takiej ilości aparatury jeszcze nie widział. Poprzypinany tu i tam do różnych machin. Wszędzie obandażowany. Od podbrzusza, aż po klatkę piersiową.

                Co on zrobił?!

                Zrozpaczony chłopaczyna przyłożył dłonie do grubej szyby.

                Załkał.

                Jego twarz wykrzywił grymas cierpienia. Napływały kolejne łzy, których nie powstrzymywał.

                Wypowiedział jego imię kilkakrotnie.

                Słońce zgasło w jednej chwili. Otoczyło go zimno i dreszcz przeszedł jego ciało, stawiając do pionu włoski na karku.

                Zabrakło mu tchu. Osunął się do kucek. Nie spuszczał z niego wzroku. Jego serce biło powoli, podano mu leki dożylnie.

                Wpuszczono go do niego.

                Dowiedział się, że próbował się postrzelić. Kula porwała w strzępy jego wnętrzności. Uszkodziła żołądek.

                I śmierć nadejść mogła w każdej chwili.

                Nie było pewności, że się obudzi.

                Odział się w zielony płaszcz, na buty nasunął foliowe woreczki. Przekroczył próg. Usiadł na taboreciku obok jego łóżka, dotknął jego dłoni. Wodził palcami po chłodnej strukturze jego naskórka.               Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała.

               

               

                Pewnego dnia zapukał do jego mieszkania. Nie czekał aż właściciel otworzy mu. Wskoczył do środka. Pobiegł prosto do jego sypialni i wysypał na niego konfetti. Zdziwiony solenizant obudził się i przetarł oczy.

                Zachichotał. Objął go ramionami.

- Wszystkiego najlepszego, palancie! - powiedział wtedy.

                Nie żałował bezsennych nocy. Żałował zmarnowanych dni. Żałował, że mu ją przedstawił.

                Znów na niego spojrzał. Przygładził jego włosy, dotknął policzka.

                Chciał, by samotność odeszła.

                Nie rozumiał, dlaczego to się stało. Świadomość, że przyjaciel chciał targnąć się na swoje życie dostatecznie go przytłaczała.

                Ona odeszła, bez dwóch zdań.

                Teraz chłopak się nim zaopiekuje.

                Tylko niech on go nie zostawia.

                "Zgubiłem się i nie czuję się bezpiecznie.

                Jestem mały.

                Jestem złakniony.

                Rozgrzej mnie.

                I oddychaj mną."

- Kocham Cię, Niall - szepnął mu do ucha - Obudź się. Dla mnie.

...You were searching for relief.

______________

Uważam, że rozdział jest niezły. Jakieś opinie?

Fragment w cudzysłowie to przetłumaczony i przekształcony tekst piosenki "breathe me"