prologue.

you're my head...

                Zapłakał.

                Świat wydawał się tak kruchy.

                Był sam.

                Znów.

                Czuł jej obecność. Nie mógł jej dotknąć, zobaczyć. Nie mógł poczuć delikatnego zapachu jej perfum. Nie przyniosła mu kawy, jak każdego ranka.

                Samotność bolała. Wszechobecna cisza wierciła dziurę w jego umyśle, stanowiąc wrażenie straszniejsze niż najgorszy krzyk.

                Zazwyczaj o tej porze słyszał jej powolny, równy oddech.

                A wieczorami przychodziła i ogrzewała zmarznięte stopy, wkładając je pomiędzy jego łydki.

                Czasem czytała książkę. W fotelu, przed kominkiem. Delikatnie zwilżała opuszki palców językiem z każdym odwróceniem strony. A przyłapawszy go na przyglądaniu jej się, uśmiechała się znad lektury, usiłując to ignorować.

                Przerywał jej, ot tak. Podchodził, odkładał lekturę i delikatnie całował ją w usta. A drżące wargi dziewczyny oddawały pocałunek. Obejmowała jego kark, palce wplatała w jego włosy.

                Wtedy wydawało mu się, że go kocha. Jakby miłość była w jej ciele. Tak naturalnie. Przecież wylewała się przez oczy, wyciekała przez skórę.

                Każdy gest emanował naturalnością, a rozkosze nie miały końca.

                Odeszła.

                I najsłodsze ze słów nagle miało najbardziej gorzki smak.

                Nie mógł się pogodzić z myślą, że nie był wystarczająco dobry.

                Więc skończył.

                Strzelił.

                Ale zadrżała mu ręka.

                A więc, czy trafił?

...you're my heart.